"เมืองปราสาทหิน ถิ่นภูเขาไฟ ผ้าไหมสวย รวยวัฒนธรรม"

จะพูดถึงจังหวัดบุรีรัมย์ก็ขอพูดถึงคำขวัญประจำจังหวัดก่อนเลย เพราะตั้งแต่จำความได้ประโยคนี้เราก็จำได้ขึ้นใจแล้ว และเพลงประจำจังหวัด (หรือเปล่า?) ที่ร้องกันตั้งแต่เด็กก็คือ รำวงบุรีรัมย์ (บุรีรัมย์ตำน้ำกิน)  


บุรีรัมย์ เดี๋ยวนี้เลิกตำน้ำกิน 

ท้องฟ้าก็มีนกบิน บนดินก็มีข้าวเหนียว 

สาวสวยแก้มเรื่อ ไม่เชื่อก็ลองมาเที่ยว 

อีสานกำลังสีเขียว ขอเชิญมาเที่ยวบุรีรัมย์ 


ผ่านมาอีสานเชิญแวะบ้านหมู่เฮา 

ปวดหนักปวดเบา แวะกินข้าวกินน้ำ 

ตัวดำแต่ใจขาว นั่นหนอชาวบุรีรัมย์ 

เช้าสายบ่ายค่ำ ก็ไม่เคยตำน้ำกิน 


        บุรีรัมย์ในชีวิตเราเป็นอะไรที่เรียบง่ายมากนับไปเกือบ 20 ปีก่อน ตอนเด็กสำหรับเราเป็นการดำเนินชีวิตตามมีตามเกิด พ่อแม่ทำงาน เด็กโตที่รู้ความหน่อยก็จะดูแลน้องน้อยบ้านใกล้เรือนเคียงในหมู่บ้าน โดยแบ่งเป็นคุ้ม ๆ หรือความกระจุกตัวของบ้านเรือนในบริเวณนั้น กิจวัตรประจำวันตอนเด็กก็มีเพียง จันทร์ถึงศุกร์ไปโรงเรียน หลังเลิกเรียนก็จับกลุ่มเล่นกันแถวหน้าโรงเรียน แต่สำหรับเราห้ามเลยเคอร์ฟิวคือหกโมงเย็น บางบ้านเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองได้แล้วต้องกลับไปทำงานบ้านให้เรียบร้อยก่อนค่อยออกมาเล่นกับเพื่อน

        ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ถ้าไม่ไปช่วยพ่อกับแม่ลงสวนหรือไร่นาก็จับกลุ่มเล่นกันภายในคุ้ม บ้างไปตกปลาตามไร่นาหรือยิงกะปอม (กิ้งก่าสายพันธุ์นึง) บ้างก็ไปปีนต้นตาลนำยอดอ่อนมาทำเครื่องสานต่าง ๆ หรือไปเก็บดอกกระเจียวในป่าใกล้บ้าน ช่วงไหนฝนตกก็ไปจับอึ่ง (อ่าง) มาขายหรือทำอาหารกิน หลังฝนหยุดตกจะเป็นเวลาของการหาเห็ดป่า บางคนไปหากันตั้งแต่ตอนกลางคืน แถวนั้นเขาเรียกว่าการไต้เห็ด คือเอาไฟฉายไปส่องตามโคนต้นไม้ที่มีพวกใบไม้ถม ๆ กันอยู่ก็จะเจอเห็ดป่าเป็นกลุ่ม ๆ กันไปเลย แต่การหาตอนกลางคืนต้องเป็นคนที่ชำนาญพื้นที่และมีประสบการณ์ระดับนึงนะ ส่วนการหาเห็ดป่าตอนเช้าก็ง่าย ๆ ตะกร้าและไม้ยาวไว้เขี่ยพวกใบไม้ใบหญ้า และช้อนที่เอาไว้กินข้าวนั่นแหละสัก 1 คันเพื่อนำไปขุดโคนเห็ด เป็นอันเรียบร้อย

        สิ่งที่เล่ามาคือสำหรับเด็กที่อายุ 8-9 ขวบขึ้นไปนะคะ เพราะที่ที่เราอยู่ตอนนั้นมีสื่อแค่โทรทัศน์กับวิทยุ ดังนั้นการทำกิจกรรมนอกบ้านจึงเป็นเรื่องปกติทั่วไป ตกเย็นสักห้าหรือหกโมงเย็นถึงเข้าบ้านกัน ทำกิจวัตรตอนเย็นแบบที่ทำทุกวันคือ อาบน้ำ กินข้าว ดูทีวี เด็กมีการบ้านก็ทำการบ้าน พ่อมีแหที่ต้องมาสานต่อ แม่ถักเสื้อจากไหมพรม ส่วนยายเคี้ยวหมากแล้วเข้านอน แถวบ้านเรานอนกันเร็วมาก สอง-สามทุ่มรอบบ้านคือมืดและเงียบมาก แต่ดาวก็สวยมากเช่นกัน

หมายเหตุ : ตอนเด็กคำขวัญของจังหวัดยังมีแค่ที่กล่าวมาข้างต้น แต่ ณ ปัจจุบันคือ "เมืองปราสาทหิน ถิ่นภูเขาไฟ ผ้าไหมสวย รวยวัฒนธรรม เลิศล้ำเมืองกีฬา"


ผู้เขียน : สมรมาศ

ภาพประกอบ : Serm