Fourth Column: I Hope Home is Proud of Me


ระยะเวลากว่า 12 ปีที่เรามีชีวิตอยู่ในจังหวัดเเม่ฮ่องสอน ทุกสิ่งทุกอย่างเชื่อมต่อกันด้วยความคุ้นเคยและความเคยชิน ต่อให้ความผูกพันระหว่างเรากับจังหวัดเเม่ฮ่องสอนจะเเน่นแฟ้นมากเเค่ไหน มันก็มีบางช่วงเวลาที่เราต้องไกลจาก “บ้าน” เด็กหญิงคนหนึ่งผู้เฝ้าฝันถึงอนาคตที่ถูกเเต่งเเต้มไปด้วยสีสันอันหลากหลายของตัวเอง ตัดสินใจที่จะก้าวออกจากบ้านอันเเสนอบอุ่นเเละออกไปสู่โลกกว้างที่ไม่อาจคาดหมายได้ว่าสิ่งใดรอเธออยู่ข้างหน้า เธอกล่าวลาเเละขอบคุณ “บ้าน” ที่ช่วยเฝ้าดูแลเธอให้ได้เติบโตมาอย่างสมบูรณ์และมีความสุข เพราะเธอเชื่อว่า เมื่อถึงจุดหนึ่งของชีวิต นกน้อยย่อมต้องออกจากรังเพื่อหัดกางปีกของมัน


เมื่อเราจบการศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนอนุบาลบรรณวิทย์ โรงเรียนเอกชนที่เราเริ่มเรียนตั้งเเต่ชั้นอนุบาล 1 ในจังหวัดเเม่ฮ่องสอน เราตัดสินใจบอกลาคุณครูและเพื่อน ๆ เพื่อย้ายไปศึกษาต่อชั้นมัธยมต้นที่โรงเรียนคาทอลิกในจังหวัดปราจีนบุรีและมัธยมปลายที่สหรัฐอเมริกา และหลังจากกลับมาไทยได้ 2 ปี เราก็ได้รับโอกาสให้มาหาประสบการณ์การทำงานในร้านหนังสือ The Booksmith ที่เชียงใหม่

ทุก ๆ วันที่เราอยู่ไกลบ้าน เราบอกได้เลยว่าไม่มีสักวันที่เราไม่คิดถึงและเฝ้ารอวันที่จะได้กลับไปเยี่ยมที่ที่เราจากมา บ้านหลังเล็กและบ้านหลังเเรกที่สอนให้เรารู้ว่าธรรมชาติรอบตัวคือส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิตที่ดีและมีคุณภาพ บ้านที่ไม่ว่าจะผ่านมาแล้วกี่ปีก็ยังคงรักษาวัฒนธรรมท้องถิ่นของเมืองสามหมอกไว้ไม่จางหาย บ้านที่ทุกคนต่างเป็นสมาชิกในครอบครัวและพร้อมต้อนรับกันเสมอ บ้านที่เก็บความทรงจำอันล้ำค่าของเราไว้มากมาย


ถึงเเม้ว่าตอนนี้เราจะไม่ได้อยู่ “บ้าน” กับครอบครัว เเต่เราก็ดีใจมาก ๆ ที่ทุกคนได้ร่วมเดินทางมากับเรา ได้มีโอกาสเห็นและรู้จักจังหวัดเเม่ฮ่องสอนผ่านมุมมองและเรื่องราวจากบทความ “แม่ฮ่องสอนบ้านฉัน” การแบ่งปันความทรงจำและความรักระหว่าง “บ้าน” และเด็กหญิงช่างฝันคนนั้นจนเธอกลายมาเป็นผู้หญิงที่พยายามจะสร้างชีวิตของตัวเองในวันนี้ช่วยให้เรารู้ว่าประสบการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาจะเป็นสิ่งที่เรามีตลอดไป เหมือนกับประโยคหนึ่งจากหนังสือเล่มโปรดเล่มหนึ่งของเรา Becoming เขียนโดย Michelle Obama ว่า “Your story is what you have, what you will always have. It is something to own.” 


สุดท้ายนี้ เราอยากขอบคุณคุณผู้อ่านทุกคนที่เดินทางมาถึงคอลัมน์สุดท้ายของบทความ “เเม่ฮ่องสอนบ้านฉัน” ด้วยกัน เราภูมิใจเเละดีใจมากที่ได้แบ่งปันเรื่องราวที่มีความหมายกับเรามาก ๆ เรื่องหนึ่ง หวังว่าบทความนี้จะทำให้ทุกคนยิ้มได้ไม่มากก็น้อยและก็หวังว่าเราได้ทำให้ “บ้าน” ของเราภูมิใจในตัวเราเช่นกัน บทความต่อไปจะเกี่ยวกับอะไร ขอคุณผู้อ่านอย่าเพิ่งไปไหน อดใจรอเจอกันเร็ว ๆ นี้


เรื่อง : Princess

ภาพประกอบ : Serm